Sonunda Kaddafi, mermer zeminde ritmik sesler çıkaran alüminyum bir koltuk değneğine dayanarak odaya girdi. Bundan birkaç ay önce bacağını kırmıştı ve bu olay ona bir suikast girişiminde bulunulduğu, futbol sahasında kaza geçirdiği, banyoda kayarak ya da dışarıdan banyonun penceresine tırmanırken düştüğü gibi farklı farklı sebeplere bağlanmıştı. Bu karışıklık, Kaddafi'yi kuşatan dedikodu salgınının bir göstergesiydi (Lider'in yakın bir arkadaşı, hikâyenin doğrusunun banyoda düşme olduğu konusunda bana hayli diretti).
Rengi atmış spor gömleği, haki renkli bol pantolonu ve yıpranmış deri sandaletleri ile Kaddafi, dış dünyada uzun zamandır alıştığımız abartılı giysiler içindeki frapan imajından hayli farklı bir görüntü sunuyordu. Yorgun bir hali vardı. Son 12 saat içinde üç Afrikalı devlet başkanı ve İtalyan dışişleri bakanı ile görüşmüş, bir zirve konferansıyla ilgili planlar üzerinde çalışmış ve Beyda belediye meclisi üyelerine şehri çevreleyen, eşsiz güzellikteki Yeşil Dağlar'daki denetimsiz yapılaşmayla ilgili sert bir konuşma yapmıştı. Kaddafi, “Biz az gelişmiş bir ülkeyiz” dedi gerçekçi bir şekilde. “İnsanlar, toprağı ve çevreyi tahrip ettiğimizi anlamıyorlar.”
Lider, birkaç saatini de o sıralardaki Afrika'yı birleştirme projesiyle ilgili olarak, şirket birleşmeleri ve satın almalar hakkında bir kitap okuyarak geçirmişti. “Günde 25 saat çalışıyorum; okumak işin bir parçası ve ben ağır aksak bir okuyucuyum. Genellikle anlamak için birkaç kez okumam gerekir.” İçini çekti. Bu, samimi bir etki yaratıyordu; tıpkı sık sık kıkırdaması ve kelime oyunlarıyla yaptığı şakaları gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder